เหนื่อยมั้ย กับความรู้สึกที่เหมือนอยู่บนโลกนี้คนเดียว
เราเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบพูดมาก แต่ชอบอ่าน ชอบเขียน ชอบคิด อาจจะเป็นเพราะการใช้ชีวิตที่ค่อนข้างสันโดษ มีโลกส่วนตัวสูง มีงานหลายอย่างที่ทำ แต่ก็คงยังดูเหมือนว่ามีเพียงตัวเราเองที่รู้และทำอยู่คนเดียว ทั้งๆที่งานนั้น มีผลดีกับคนส่วนใหญ่ ประเด็นคือ เราไม่ได้โทษใครหรอก เรื่องของเรื่องคือ เหนื่อย กับการต่อสู้เพียงลำพัง ซึ่งความรู้สึกแบบนี้ มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นทุกวัน มันจะเกิดขึ้นเมื่อภูมิต้านทานมันลดลง ผลกระทบจากเรื่องอื่นๆภายนอก ยังคงมีผลต่อเราเสมอ รู้สึกหนื่อยหน่าย เมื่อบางครั้งหันไปมองดูสิ่งรอบๆตัว แล้วมันไม่รื่นหูรื่นตาเอาซะเลย ไม่มีที่ให้ไป ไม่มีที่ให้ถอย หยุดก็ไม่ได้ ความความรู้สึกแบบนี้ มันอะไรกัน บ่อยครั้งที่ต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ ธรรมะ คือทางออกเดียว แต่ปัญหาหรือสิ่งที่ต้องทำ หากมันยังไม่ถูกจัดการให้เรียบร้อย มันยังคงลอยวนเวียนอยู่ในหัวแบบนี้ต่อไป ท้ายที่สุด ก็คงต้องทำ งั้นก็แค่ พัก สร้างกำลังใจขึ้นมาให้พอ แล้วทำมันต่อไป อาจจะเมื่อไหร่ไม่รู้ ที่แน่ๆ คงไม่ใช่วันนี้แน่